Φωτορομάντζο 09/06/2019 Χελμός

Στα μέσα μαζικής εξημέρωσης είχαν αρχίσει τα τροπάρια για καύσωνες και λοιπές ομορφιές, λόγω υψηλών θερμοκρασιών. Καλοκαίρι γαρ... Από την άλλη, ξέραμε ότι υπήρχαν ακόμα χιόνια στον αγαπημένο μας Χελμό, που αντιστέκονταν. Τα είχαμε δει και τα είχαμε skiάρει στις 2 του Ιούνη. Με πίστη & με τα πέδιλα για παρέα -μαζί και μαγιό στο σακίδιό μας- ξεκινήσαμε να τα επισκεφθούμε...

Κάποια εγκάθετα πρόβατα προσπάθησαν να μας καθυστερήσουν στο ραντεβού μας με το Χελμό... μάταια.

Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός Καλαβρύτων, νωρίς το πρωί, λίγο πριν ξεκινήσουμε για το Χελμό.

Πήραμε το δασικό δρόμο που ενώνει το parking του Χ.Κ. Καλαβρύτων με το Αστεροσκοπείο Χελμού". Φτάσαμε με το αυτοκίνητο, χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες, μέχρι τη "Πουλιού Βρύση", κάτω από το εγκαταλελειμμένο ορειβατικό καταφύγιο Χελμού, σε υψόμετρο ~2050μ.. Έτσι, για να μην ξεχνάμε τη ντροπή του Χελμού... Σε έναν παράλληλο κόσμο, το καταφύγιο αυτό είναι ανοικτό -και κατοικήσιμο- και είναι εφαλτήριο για πολλές ορειβατικές εξορμήσεις στο Χελμό. Η θέση του και οι εγγύτητα του σε σημεία αναφοράς από τους αρχαίους χρόνους το έχει κάνει γνωστό πέρα από τη χώρα μας. Προσφέρει μοναδικές στιγμές χειμώνα - καλοκαίρι... είπαμε... σε έναν άλλο, παράλληλο κόσμο.

Έτσι κι αλλιώς, η χιονούρα μπροστά μας έκοβε το δασικό δρόμο κάνοντας αδύνατη τη διέλευση οχημάτων.

Η ψύχρα το πρωί ήταν αισθητή, ειδικά στα ανήλια, δυτικά, τμήματα της πορείας μας. Στο βάθος δεξιά ίσα ποθ διακρίνεται η κορυφή του Προφήτη Ηλία (2282μ.) και ο δασικός δρόμος που οδηγεί στον Κάτω Κάμπο.

Ζαλωμένοι, συνεχίσαμε αριστερά προς Επάνω Κάμπο

Από κάτω μας ίσως η μεγαλύτερη, δυτικού προσανατολισμού, χιονούρα στο Χελμό, ορατή και από την πλατεία των Καλαβρύτων.

Στη διασταύρωση για Επάνω & Κάτω Κάμπο. Μπροστά μας και άλλες χιονούρες που έκοβαν το δρόμο. Ήταν αρκετά παγωμένες και μας δυσκόλεψαν να τις περάσουμε χωρίς μπότες.

Στα δυτικά η Στρογγυλόλακκα, και σκέψεις για μια χειμερινή κατάβαση που καταλήγει κοντά στο Σπήλαιο Λιμνών - Καστριά.

Από το Λιθάρι, κοιτάζοντας προς τα βόρεια. Διακρίνεται το τηλεσκόπιο "Αρίσταρχος" και η κορυφή της Νεραϊδόραχης (2339μ.). Από κάτω μας βρίσκεται και η χαρακτηριστική στάνη της περιοχής.

Ο Επάνω Κάμπος. Αλπική ζωγραφιά με χιονούρες & λουλούδια.

Η φύση "νικά" μέσα από τα χιόνια που ολοένα και λιγοστεύουν

Αρκετές οι χιονούρες που οδηγούσαν κοντά στο στόχο μας, τη Μαυρολίμνη.

Αυτή ήταν η μία από τις 2 εισόδους της χιονούρας που οδηγούσε, χωρίς να κόβετε, μέχρι τη Μαυρόλιμνη.

Εμείς προχωρήσαμε κι άλλο, για την άλλη είσοδο, που ξεκίναγε λίγο κάτω από τη Ψηλή Κορφή.

Μπροστά μας η -χαρακτηριστική- Ψηλή Κορφή του Χελμού (2355μ.)

Ανασύνταξη δυνάμεων στα αλπικά λιβάδια. Μαζέψαμε αρκετό Ήλιο, αν και ο αέρας που ερχόταν από τα ανατολικά δεν μας άφηνε να ζεσταθούμε.

Οι συνθήκες ήταν τέτοιες που μας επέτρεπαν να αφήσουμε το χιονοδρομικό μας εξοπλισμό...

... και να πιάσουμε τη κορυφή!

Από τη Ψηλή Κορφή, κοιτάζοντας Νοτιοανατολικά. Μπροστά μας το Γαρδίκι (2182μ.) και το Νησί. Πιο δεξιά η Ντουρντουβάνα και ανάμεσα το Διάσελο του Κυνηγού... αν δεν τα έχω κάνει μαντάρα με την ορογραφία.

Ο Επάνω κάμπος, από την Ψηλή Κορφή

Κοιτάζοντας βόρεια, από την Ψηλή Κορφή προς Νεραϊδόραχη...

... και ανατολικά, προς Νεραϊδάλωνο και Αετοράχη

Ένα κοντινό στην ενημερωτική πλακέτα της κορυφής. Από τον Ε.Ο.Σ. Πατρών...

Πίσω, στο χιονοδρομικό εξοπλισμό μας, που ξεκουραζόταν δίπλα στους Κρόκους, για να προετοιμαστούμε για τη κατάβαση μέχρι την Μαυρόλιμνη

Οι πρώτες στροφές στη χιονούρα

Πέρα από το υπέροχο τοπίο που αντικρίζαμε, σκιάραμε υπό τους ήχους τρεχούμενων νερών, από τα χιόνια που έλιωναν τριγύρω μας.

Στη μέση της διαδρομής υπήρχε ένα στενό, βράχινο πέρασμα, με χιονοκάλυψη τόση που ίσα ίσα δεν χρειάστηκε να βγάλουμε τα πέδιλά μας

Η χιονούρα σε αυτό το σημείο έκανε γέφυρα και από κάτω της κυλούσε ρυάκι.

Μετά το βράχινο πέρασμα η χιονούρα εξακολουθούσε να είχε μεγάλο πλάτος και ήταν άκρως διασκεδαστική με την άλλα roller coaster πορεία της.

Στη τελική ευθεία για Μαυρόλιμνη, όπου και τέλειωνε η χιονούρα που είχαμε επιλέξει. Από τα ~2300μ. στα ~2050μ.

Μαγευτικό το σκηνικό στη Μαυρόλιμνη. Την μοναδική εποχική, αλπική, λίμνη του Μοριά, παγετωνικής προέλευσης.

Με τα πέδιλά μας μέχρι τη λίμνη...

Ο Κώστας, ποζάροντας με τα πέδιλά του, δίπλα στην όχθη της Μαυρόλιμνης και με φόντο το τηλεσκόπιο "Αρίσταρχος" στη Νεραϊδόραχη.

Πολλά τα ερεθίσματα για φωτογράφιση...

Φήμες θέλουν κάποιους να κολύμπησαν στα παγωμένα νερά της λίμνης... φήμες.

Αφού κάτσαμε αρκετή ώρα στη λίμνη -που ήταν και ο στόχος μας- πήραμε το ορειβατικό μονοπάτι της επιστροφής, που θα μας οδηγούσε στο Λιθάρι.

Τελευταίες ετοιμασίες πριν την ανάβαση.

Πίσω μας αφήσαμε τη λίμνη στην ησυχία της και τα πρόβατα που βοσκούσαν πιο πάνω. Περισσότερο ακούγαμε τα τσοκάνια τους, παρά τα βλέπαμε.

Πολλοί οι Κρόκοι στην όχθη

Οι Κώστας & Κώστας, τα συντρόφια μου σε αυτή την ορειβατική εξόρμηση, με θέα την Μαυρόλιμνη.

Διάφορα άνθη στο διάβα μας, τραβούσαν την προσοχή μας και μας έδιναν άλλοθι για μερικές ανάσες...

Προτιμήσαμε το ξέχιονο ορειβατικό μονοπάτι και έτσι δεν χρειάστηκε να φωκάρουμε.

Αριστερά μας η χιονούρα που χιονοδρομήσαμε

Δεξιά μας υπήρχε άλλη μια χιονούρα που ξεκίναγε από το διάσελο Ψηλής Κορφής & Νεραϊδόραχης και κατέληγε αρκετά χαμηλά, κοντά στα Ύδατα της Στυγώς.

Αρκετά κουραστικό το μονοπάτι, με τόσο βάρος στη πλάτη, στο απότομο τμήμα του.

Φτάνοντας στο Λιθάρι, όπου το μονοπάτι γίνεται σαφώς πιο βατό...

Η χιονούρα, πίσω μας, έκοβε το μονοπάτι, και μιας και δεν φορούσαμε τις σκληρές μπότες μας και για να αποφύγουμε γλιστρήματα χρειάστηκε να την κυκλώσουμε. Το χιόνι ήταν αρκετά σκληρό και η κλίση μεγάλη. Δεν χρειαζόταν να πάρουμε ρίσκα...

Χαρακτηριστική ποτίστρα στο Λιθάρι.

Στο αλπικό λιβάδι στο Λιθάρι.

Στο Λιθάρι υπάρχει και μια τρύπα στο βράχο, όπου μας είχε διαφύγει η ύπαρξή της. Επίσης διακρίνεται κατάλυμα των βοσκών της περιοχής.

Κοιτάζοντας νότια, στο βάθος διακρίναμε τις υπογραφές μας πάνω στο αρχικό τμήμα της χιονούρας, κάτω από την Ψηλή Κορυφή.

Στο διάσελο για Νεραϊδόραχη, κοιτάζοντας δυτικά - βορειοδυτικά, προς Σπανόλακκο. Μεταξύ άλλων διακρίνεται από κάτω μας ο δασικός δρόμος που βγάζει "Αρίσταρχο", οι Άνω Λουσοι, η Βελιά και στο βάθος λίγο Καλάβρυτα & Σκεπαστό. Το σημείο αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μας για εκτός πίστας ski. Αντίστοιχη φωτογραφία από τον Απρίλη του 2014.

Πίσω μας οι πίσω κορφές των Αροανίων. Στο κάτω αριστερό τέταρτο της φωτογραφίας διακρίνεται και η Μαυρόλιμνη.

Ένα κοντινό σε ένα απαιτητικό λούκι του Χελμού, ανάμεσα σε Νεραϊδάλωνο & Αετοράχη. Έχει τιμηθεί από τους φανατικούς του είδους.

Το επιβλητικό τηλεσκόπιο "Αρίσταρχος" στη Νεαραϊδόραχη -το μεγαλύτερο των Βαλκανίων-, που ανήκει στο Αστεροσκοπείο Χελμού "Αιμίλιος Χαρλαύτης".

Κοντοζυγώνοντας σε γνώριμα λημέρια...

Τελευταίες ποιοτικές στροφές για τη σαιζόν, από το Κώστα, αριστερά της πίστας "Νεφέλη".

Αφού κατεβήκαμε τη μισή "Νεφέλη" (και σκιάρωντας την ανά τμήματα) καβαλήσαμε το διάσελο Νεραϊδόραχης - Αυγού, όπου βρίσκεται και το εγκαταλελειμμένο ορειβατικό καταφύγιο, για να βγούμε στου "Πουλιού Βρύση" όπου είχαμε αφήσει το τουτούνι μας. Μέσα στις 6 ώρες της εξόρμησής μας, είχαν περάσει και άνοιξαν το δρόμο από τη χιονούρα που μας είχε σταματήσει το πρωί. Προφανώς για να έχουν πρόσβαση οι βοσκοί της περιοχής και το προσωπικό του Αστεροσκοπείου. Αν κάποιος θα ήθελε να κάνει την αντίστοιχη διαδρομή θα τον προέτρεπα να μην ανέβει ψηλότερα με το όχημα του. Όχι επειδή δεν είναι καλώς ο δασικός δρόμος, αλλά γιατί θα χάσει την μαγεία της πεζοπορικής διαδρομής, η οποία είναι και ζητούμενο.

Και η περίφημη "Πουλιού Βρύση" λίγα μέτρα κάτω από το δασικό δρόμο.

Αυτό ήταν το τελευταίο ski της σαιζόν, που περισσότερο ορειβατική βόλτα ήταν,
αλλά άξιζε κάθε κοπιαστική ανάσα. Όλη η διαδρομή μας εδώ.

Μια υπέροχη -χειμερινή- σαιζόν έλαβε τέλος.
Χωρίς τραυματισμούς, πρώτα απ' όλα, και με μπόλικες αναμνήσεις, που θα μας συντροφεύουν το "ξέχιονο" διάστημα, μέχρι να ξαναακουστεί το μαγικό κλικ κάτω από τα πόδια μας.
Μοιραστήκαμε ωραίες στιγμές με φίλους που κουβαλάνε το ίδιο "σαράκι" και κάναμε πράγματα που δεν είχαμε ξανατολμήσει, όπως το ski στην Ελλάδα Ιούνη μήνα.

Και το βιντεάκι της βόλτας μας από τον Κώστα:

Πάμε γι' άλλα!
Τα καλύτερα έρχονται.

Υ.Γ.: Αφιερωμένο στους "βουνήσιους των Μικρών Κυκλάδων"
και στην οικογένειά μου.